कृषि क्षेत्र हाम्रो आर्थिक विकासको मेरुदण्ड हो । यसले गार्हस्थ उत्पादनको महत्वपूर्ण हिस्सा ओगटेको छ । तर हाम्रो सन्दर्भमा कृषि क्षेत्रमा व्यवसायिकीकरण र यान्त्रिकीकरण उचित र आवश्यक रुपमा हुन सकेको छैन् । कृषिलाई उद्योगसंग जोडने कुरा त नगन्य नै छ, तर भूमिको वितरण र उपभोगमा सहजताका लागि केहि कानूनहरू निर्माण गर्दै कृषि कर्मलाई ब्यवसायिक बनाउने, यसलाई प्रबिधिसंग जोडने र कृषि उत्पादनलाई उद्योगसंग संयोजन गर्दै अगाडी बढ्नु आजको आवश्यकता हो ।

आज देशले ब्यहोरी रहेको व्याापारघाटालाई पनि यिनै एजेन्डाहरूको कार्यान्वयनले मात्र न्यूनिकरण गर्न सक्छ र थप रोजगारी श्रृजना गर्न सक्छ । कृषिको व्यावसायिकीकरण गर्दा देखिएका चुनौतिहरू भनेको यस पेशालाई मर्यादाका आँखाले हेर्न नसक्नु पनि हो । आजका युवाहरू कृषिलाई नै आफ्नो मूल पेशा बनाई रहेका छैनन् । ‘स्थायी पेशा नअंगालुञ्जेलसम्मका लागि मात्र’ कृषि भन्ने मनोविज्ञानले यस क्षेत्र प्रतिको सम्मान के छ भन्ने कुराको ज्ञान भईरहेकै छ । त्यसकारण कृषि क्षेत्रमा व्यावसायिकता, यान्त्रिकता र अनुसन्धानको आवश्यकता मात्र होइन यस क्षेत्रको सम्मान गर्न एक सामाजिक र मनोबैज्ञानिक आन्दोलनको अभियान पनि आवश्यक छ ।

यस्तै आवश्यकताहरू पूर्तिकालागि हामी देशको आर्थिक क्षेत्रमा दह्रोसंग उपस्थित भएका छौं । हाम्रो औद्योगिकताको कमजोरी के पनि हो भने हामी हाम्रा भएका उद्योगहरूका लागि पनि कच्चा पदार्थ देश बाहिरबाट आयात गर्दछौं । संभव हुँदा हुँदै पनि त्यतातिर हाम्रो ध्यान गएको छैन । कच्चा पदार्थ आयात गरेर खोलिने उधोगहरूले व्यापार सन्तुलनमा खासै ठूलो योगदान दिदैनन् भने रोजगारी श्रृजना गर्ने काममा पनि न्यून उपलब्धी नै रहन्छ । यस तथ्यलाई ह्रदयंगम गर्दै हाम्रो अभियानमा उद्योगलाई चाहिने कच्चा पदार्थको उत्पादन स्थानिय स्तरमै गर्ने उद्देश्य छ । यसले स्थानिय कृषक र उपभोक्तालाई उद्योगसंग जोड्ने र उद्योग वा कम्पनी स्थानिय समुदायसंग जोडिने हुन्छ । यसले देशको अर्थतन्त्रमा उल्लेख्य योगदान पु¥याउने आशा गरेका छौं ।

युवाहरूको पलायन देशको विकास र सम्बृद्धिका लागि अवरोधकको रुपमा खडा हुदैछ । हामीले श्रम र जनशक्तिको पलायनलाई रोक्ने अभियान स्वरुप पनि यो कदम चालेका छौं । युवाहरूलाई आफ्नो देश र पाखुरी प्रतिको विश्वास नवढाएमा हाम्रो दायित्व पुरा हुदैन । हामी यहि अभियानका साथ निस्केका छौं । यसमा सबैको साथ र सहयोगको अपेक्षा राखेका छौं ।